Vocht is een van de belangrijkste schadeoorzaken aan gebouwen, en toch wordt nauwelijks rekening gehouden met mogelijke waterinfiltratie bij de evaluatie van een gebouwschil. In simulatiesoftware worden sterk vereenvoudigde aannames gemaakt van het infiltratiedebiet, en vertonen experimentele waterdichtheidsproeven weinig overeenkomst met werkelijke weersomstandigheden.
In dit doctoraatsonderzoek wordt voor een aantal typische bouwdetails de hoeveelheid water bepaald die kan infiltreren bij dagelijkse (Belgische) weersomstandigheden.

Op basis hiervan wordt een methode uitgewerkt om bij de beoordeling van de hygrothermische prestatie van een constructie ook rekening te houden met mogelijke waterinfiltratie. Zo kan beter inzicht verkregen worden in het risico op schade, wat van belang is bij de toepassing van nieuwe bouwmethodes of -materialen, bv. houtskeletbouw, cellulose-isolatie…Ontbrekende praktijkervaring maakt het immers moeilijk de gevolgen van hun toepassing te voorspellen.