Roxane Cailliau is studente tweede bachelor wijsbegeerte. Joke Meheus is ZAP-lid van de vakgroep Wijsbegeerte en moraalwetenschap en doceert logica.

Gent, 19 november 2020  

Hallo iedereen 

Mijn naam is Roxane en ik zit in mijn tweede bachelor in de wijsbegeerte. Deze week maak ik er gebruik van om mijn stem te laten horen en een oprechte merci te geven aan een van de proffen die voor mij het verschil maakt, tijdens deze digitale leerperiode, namelijk mevrouw Joke Meheus.

Elke week, de vrijdag, volg ik haar les Logica II, een vak waar ik eerlijk gezegd geen held in ben. Toch is het een les waar ik naar uitkijk, ook al is het vrij vroeg op de ochtend (8u30) voor zo’n pittig vak. Mevrouw Meheus slaagt er echter, in om aan de hand van onder andere twee korte pauzes en de creatie van interactie, een vlotte en leerrijke les van te maken.

Naast het studiegebied, heb ik naast heel wat andere studenten, echt op mentaal vlak ook wat aan haar lessen. Videocamera aanzetten wordt op een uitnodigende manier gestimuleerd, in de pauzes slaan we al eens een babbeltje én in het begin van elke les krijgen we de gelegenheid om te laten weten hoe het met ons gaat. Dit doen we via Wooclap, zodat mevrouw Meheus de anonieme antwoorden in de pauze kan delen via MS Teams, het programma dat we hanteren om de les te volgen. Op die manier zien studenten hoe anderen zich voelen, zonder te weten van wie de reactie komt. Het kan aanzetten tot nieuwe gespreksonderwerpen in de pauze of kan geruststellen voor wie dacht de enige te zijn die zich eens wat minder voelde de laatste periode.

Tenslotte ben ik vooral dankbaar voor het advies dat mevrouw Meheus ons onlangs in een les gaf: durf voor jezelf af en toe de pauzeknop in te drukken. Iets wat ik zelf best eng vond, maar wat mentaal een enorme boost gaf. Niemand kan dag in dag uit gefocust aan een bureau zitten blokken of werken, zonder op tijd en genoeg te onderbreken. En wanneer het eens een mindere dag is, gun het jezelf, in plaats van er je druk in te maken.

Maar goed, lang verhaal kort: Merci mevrouw Meheus! Merci om online les veel draaglijker te maken, merci om elke les te vragen naar hoe het met ons gaat en merci om me erop attent te maken om die pauzeknop niet af en toe te vergeten indrukken!

Warme groetjes aan iedereen en courage,

Roxane

Berlare, 22 november 2020

Dag Roxane,   

Wat een mooie, lieve en ontroerende brief! Merci!

“Ook wij zijn mensen, geen machines”, schreef de decaan in haar nieuwsbrief van 15 november. Dat is zo. Daarom doet jouw brief zo’n deugd, maar doet het ook deugd wanneer studenten na de les Teams afsluiten met een korte bedanking in de chat of hun camera nog snel even aanzetten om lachend terug te zwaaien, of wanneer ik op mijn openingsvraag in wooclap tussen de antwoorden ook “Hoe gaat het met u?” zie verschijnen.

Dat laatste doen studenten in deze moeilijke tijden ook af en toe in hun e-mail berichten: uitdrukkelijk vragen hoe het met ons gaat. In mijn antwoorden hou ik het normaal gezien bij de standaard “Wel goed, dank om ernaar te vragen”. Op het einde van de rit blijven wij immers ervoor verantwoordelijk dat jullie zo goed mogelijk worden voorbereid op de examens en zijn wij ook degenen die beslissen over jullie punten.

Tegelijk ben ik ook niet te bang om af en toe iets te delen, en om af en toe te laten blijken dat deze situatie ook voor ons “suckt”. De les openen met “Hoe gaat het met jullie?”, in een pauze of na een les nog even napraten, toegeven voor een vol auditorium dat ik een mindere dag heb en om enig begrip vragen, even ingaan op iets dat niets met de les te maken heeft, … dat deed ik altijd al. Het heeft me nooit weerhouden om objectief te evalueren en het heeft bij jullie nooit tot misverstanden geleid.

De vorm is nu heel anders, en het is om vele redenen eng en onbekend. Maar waarom zou het in deze vorm niet lukken om betrokkenheid te combineren met al die andere dingen die horen bij les geven en les krijgen? En dus doe ik het ook nu maar, ongetwijfeld met de nodige fouten, maar ik leer bij. Elke week, en elke les.

Merci dus, Roxane, voor je brief, maar zeker niet alleen voor je brief, en eigenlijk moet ik mijn bedanking hier uitbreiden naar al je medestudenten uit de wijsbegeerte en moraal. Merci dat jullie ingaan op de uitnodiging om de camera aan te zetten, merci voor het respect dat jullie tonen voor wie niet kan of wil deelnemen via camera, merci voor jullie vragen en antwoorden, merci om nieuwe dingen te willen uitproberen, merci voor jullie samenwerking op de discussiefora op Ufora, merci dat jullie hard blijven werken (ook al is dat verre van evident nu), merci dat jullie de maatregelen blijven volhouden, merci voor jullie initiatieven in het KMF en StuArt, merci voor … nog zoveel meer dan ik hier kan opsommen.

Je schrijft dat je geen held bent voor het vak, en je bent zeker niet de enige die zichzelf zo zou omschrijven. Logica is voor iedereen zwoegen en ploeteren, voor sommigen alleen nog wat meer en wat langer dan voor anderen. Maar, voor mij zijn jullie in deze periode hoe dan ook mijn helden. (Dat ik jullie helden noem zal wel cliché zijn, en melig, maar als de decaan een melige titel mag overwegen voor haar nieuwe rubriek, mag ik melig zijn in mijn brief aan jou 😉.)

Ik heb een hekel aan het geven van hoorcolleges en voel me heel ongelukkig als ik niet interactief kan lesgeven. Interactie is allesbehalve evident nu, maar het gaat steeds beter, in elk geval vanuit mijn perspectief. Afgelopen week waren er zelfs een paar korte momenten waarop ik me terug een klein beetje ontspannen voelde tijdens een les, voor het eerst sinds maart. Dat heb ik niet alleen aan jullie te danken, om de redenen die ik twee paragrafen hoger vermeldde, maar ook aan zovele anderen (de medewerkers en medelesgevers bij mijn vakken, de studietrajectbegeleiders, de mensen van het monitoraat, de curriculummanagers, de roosteraars, de mensen die instaan voor ICT-ondersteuning, de activo’s, de onderwijsontwikkelaars, de collega’s, …).

Merci, Roxane, en merci alle anderen die van mij les krijgen, of mijn lessen mee vorm geven of op een andere manier helpen zorg te dragen voor “mijn” studenten. Merci dat dankzij jullie inbreng en inzet het lesgeven zelfs in deze uiterst moeilijke omstandigheden soms heel eventjes terug gewoon plezant kan zijn!

Hou je goed, Roxane, en hou vol! Het wordt beter, maar nog niet meteen. Hoe dan ook zullen we er intussen samen het beste blijven van maken, zullen we nieuwe dingen blijven uitproberen, en zullen we van elkaar blijven leren!  

Beste groeten,

Joke Meheus  

PS “Practice what you preach” is niet altijd gemakkelijk, bijvoorbeeld voor “de pauzeknop”, maar ik doe mijn best, en ja, het geeft een enorme boost.